Дзень пацягнуўся ў аблокі
Парасткам,
дымам,
крылом.
Выгнуўшы стан крутабокі,
Блішча рака пад бугром,
Маючы нешта прыпомніць,
А потым зьнянацку забыць...
Плоцева,
веранда,
поўна
Хоча жанчын агаліць.
...Хочацца жарту забавы,
Іх зараз хоць возам вазіць.
А вокліч шчасьлівы: ой, бабы! –
Дагэтуль над сьветам вісіць.
|
|
